Pamięć i tożsamość

Mr-Bad

Wtedy publika sterowana przez KGB próbowała załamać psychicznie bucząc na widowni
a on jej "wała" pokazał, na dowód, że leje na nich i że nic nie wskórali. Zwycięstwo było Smile

TADBI

Dawno temu w Zamierzchłych czasach na początku istnienie zawodów sportowych , dzisiaj znanych jako olimpiada przerywano działania wojenne i ,,solidarnie" rywalizowano ze sobą tylko sportowo. Obecnie sport to tylko puste słowo nie mające nic wspólnego z tamtym klimatem . Mam takie osobiste zdanie- sport dla sportu i dla ich sympatyków, polityka i chamstwo to nie te klimaty i wara od stadionów.

endi66

Wycinek wspomnień z pamiętnika małego dziecka.

Gdy tylko tam zamieszkaliśmy, ukraińska gospodyni od razu ostrzegła nas, że nie może nam w niczym pomóc, ponieważ już jest nas za dużo, a ona już jednej rodzinie polskiej obiecała pomoc. Tłumaczyła się, że już więcej nie może nas przyjąć, aby się nie narażać i abyśmy czasem wszyscy nie zginęli. Nie wygnała nas jednak, powiedziała tak:Jeśli chcecie zostać, możecie. Musicie jednak radzić sobie sami..Ledwie godzinę później do tej kamienicy przyszło dwóch uzbrojonych banderowców i weszli do pokoju, w którym przebywała cała nasza rodzina. Pamiętam bardzo dobrze, że gdy tylko weszli ogarnął nas straszny lęk, ja sama czułam, że zbliża się nasza śmierć i chociaż byłam jeszcze dzieckiem, domyślałam się, że nas tutaj wybiją. Po chwili usłyszałam głos naszego taty, który jeszcze w pokoju, zaczął prosić tych bandytów tak: ;Darujcie nam życie, my nikomu nic nie winni.. Wtedy jeden z tych partyzantów ukraińskich tak powiedział w języku ukraińskim: ;Paszoł! Ty z dziećmi tutaj, a syn twój w lesie. Zaraz po tych słowach jeden z nich chwycił tata za ramię, skierował w jego stronę karabin i kazał mu iść bez sprzeciwu naprzód, w tym czasie drugi wziął z kolei moją mamę i poszli za nimi, wychodząc gdzieś z kamienicy. W tym momencie mój starszy brat Zdzisław szybko wybiegł z tego pokoju i kamienicy na dwór, a ja instynktownie pobiegłam zaraz za nim. Zdzisław uciekł do drewutni, która stała obok kamienicy, oddalona około 50 metrów i zaczął zakopywać się w drzewie. Widząc co on robi, także i ja zaczęłam się okładać porąbanymi kawałkami drzewa, to były takie zwykłe „polana”, jakimi się zwykle pali w piecu, a ostatnio coraz częściej w kominkach.
Z tej kupy drzewa mogliśmy swobodnie obserwować przez szpary w ścianie szopy park i dlatego jesteśmy naocznymi świadkami tego wszystko co się tam wydarzyło, a było tak: zobaczyliśmy, że na brzegu parku, około 200 m od szopy, w której byliśmy ukryci, stało tych dwóch Ukraińców, a z nimi nasi rodzice. Gdy Ukrainiec szykował się strzelać naszego tatę, mój tata poprosił tak: Chcę się przeżegnać.Widziałam jak zdjął czapkę i włożył pod pachę i w tym momencie bandyta strzelił mu w tył głowy, a tato od razu upadł. Nie zdążył się nawet przeżegnać. W tym samym momencie drugi Ukrainiec strzelił w tył głowy mojej mamie i ona też padła martwa! Gdy już zabili naszych rodziców, zobaczyliśmy z bratem że kaci wracają z powrotem do kamienicy, z której my już zdążyliśmy uciec. Jednak teraz dopiero zaczęliśmy się bać jeszcze bardziej, obawialiśmy się bowiem, że widząc naszą ucieczkę, zaczną nas szukać, a gdy nas tu znajdą, niechybnie zginiemy tak jak nasi rodzice. Gdy tak przeżywaliśmy, drżąc o własne życie, zobaczyliśmy jak prowadzą naszego brata Stanisława lat ok. 15, w to samo miejsce kaźni. Gdy ci dwaj prowadzili go, słyszałam jak brat prosił ich tymi słowami: Darujcie mi życie, oddam wam wszystko co mam, mój złoty zegarek”! Bandyci nic się jednak nie odzywali i kiedy przyprowadzili go do ciał zabitych rodziców, w ten sam sposób, co wcześniej strzelili mu w tył głowy
Gdy tak siedzieliśmy z bratem przez noc w tej drewutni, widzieliśmy jeszcze wiele, w taki sam sposób wykonywanych egzekucji na Polakach przez ukraińskich rezunów. Właściwie co chwilę inni Ukraińcy - upowcy, przyprowadzali nowe ofiary i z zimną krwią strzelali Im w tył głowy. Strzelani Polacy nie wyrywali się, a oni odchodzili i przyprowadzali wciąż nowych. Po pewnym czasie zrobiło się trochę ciszej i już tylko od czasu do czasu słychać było po kilka wystrzałów, dochodzących z tego samego parku, gdzieś tam z wnętrza. To ginęły prawdopodobnie ostatnie polskie ofiary, tej strasznej Uściłudzkiej rzezi! Gdy jeszcze była ciemna noc, a wszystko ucichło zupełnie, mój brat Zdzisław tak do mnie powiedział: Uciekajmy stąd, bo jeszcze nas znajdą. Wtedy uciekliśmy do ubikacji, która stała trochę dalej od parku i tam w straszliwym mrozie siedzieliśmy do rana. Pamiętam, ze tak zmarzłam w nogi, szczególnie w palce i stopy, że nie byłam w stanie iść już sama. Tymczasem brat Zdzisław, jak tylko zrobił się dzień, wyszedł z ubikacji, aby zobaczyć się dzieje dokoła i gdzie można dalej bezpiecznie uciekać. Najpierw udał się jednak do parku, tam gdzie zostali zastrzeleni nasi kochani rodzice. Zobaczył wtedy ciało naszego taty i brata oraz ciała wielu innych ludzi. Moja mama opowiadałam mi po wojnie osobiście, że jacyś ludzie wykopali niedługo po masakrze dół, zaraz obok miejsca ich kaźni i wszystkie ofiary tam właśnie zostały zakopane. Tymczasem mój brat tam też spotkał naszą niedawną sąsiadkę z pochodzenia Ukrainkę, która zapytała go przyjaźnie:;Czy tylko ty przeżyłeś, czy może jeszcze ktoś się uratował? Wtedy powiedział o mnie oraz dodał, że nie jestem w stanie już iść o własnych nogach. Wtedy ona dała mu sanki, aby mnie przywiózł. Gdy znalazłam się w jej domu, tam zobaczyłam moją mamę, żyła jeszcze ale jej stan był bardzo poważny. Kula weszła w tył głowy, nie naruszyła jednak cudownie mózgu oraz rdzenia kręgowego, ale wychodząc przodem rozerwała mamie szczękę oraz mocno poszarpała lewą stronę twarzy, krótko mówiąc jej twarz była straszliwie okaleczona, prawie zmasakrowana. Okazało się także, że przeżyła także moja siostra Maria oraz malutka Leokadia.
Teraz napiszę parę słów o tym co się właśnie działo z pozostałymi członkami naszej rodziny, jak to się stało, że przeżyli i mogliśmy się znów spotkać. Moja najmłodsza siostra Leokadia, która miała zaledwie dwa latka, po wyprowadzeniu mamy przez Upowców z pokoju, pozostawiona sama dzięki Opatrzności Bożej weszła za piec. Może dlatego, że tam było po prostu ciepło i usnęła spokojnie aż do samego rana. Nawet pozostali mieszkańcy domu nie wiedzieli o jej obecności, dopiero rano gdy dziecko zgłodniało, zaczęło płakać i wtedy zostało odnalezione. W ten sposób, wręcz cudownie zostało przy życiu. Straszne chwile natomiast przeżyła druga moja siostra, Maria lat ok. 21. Po mojej i brata ucieczce, ona została w pokoju tylko ze Staszkiem, a kiedy przyszli i po nich, brata wzięli ze sobą, a ona podała się za Ukrainkę. W tym momencie miała przy sobie wyrobione papiery ukraińskie, które załatwił jej nasz sąsiad Wołodia, starający się o jej rękę. Gdy Ukraińcy zobaczyli dokumenty, zaczęli ją długo badać i wypytywać na wszystkie strony, chcieli sprawdzić, czy rzeczywiście jest ukraińską dziewczyną. Przebieg tego strasznego przesłuchania opowiadała mi osobiście i to nie raz, już po tej stronie rzeki Bug, mówiła tak: „Musiałam im opowiadać jak wyglądają i przebiegają wszystkie najważniejsze uroczystości w Cerkwii ukraińskiej, takie jak: śluby, chrzty i pogrzeby. Oprócz tego musiałam się przeżegnać po ukraińsku, powiedzieć pacież oraz zaśpiewać pieśni ukraińskie. W każdym razie, na podstawie tego co opowiadała, poznałam, że to badanie było długie i straszne, w końcu ją zostawili, ale zapowiedzieli, że jeszcze ktoś tu może do niej wpaść. Maria ukryła się więc na strychu tej nieszczęsnej kamienicy, a ponieważ była przecież zima, mrozy, poważnie się przeziębiła. Oprócz tego była bardzo zastraszona, a to co przeszła naruszyło poważnie jej serce. Gdy potem w końcu przedostaliśmy się na drugą stronę Bugu, żyła jeszcze tylko dwa może trzy miesiące i zmarła w szpitalu w Hrubieszowie, tam na cmentarzu została też pochowana.

PRZEPRAWA PRZEZ BUG
Zanim jednak znaleźliśmy się we wschodniej Zamojszczyźnie czekały na nas jeszcze różne przygody, będąc pod opieką Ukrainki, która okazała się naprawdę dobrym człowiekiem, wciąż groziło nam śmiertelne niebezpieczeństwo ze strony ukraińskich nacjonalistów. I choć Ukrainka pomogła nam jak mogła, byliśmy u niej tylko jeden dzień, ponieważ już wieczorem nasza dobrodziejka powiedziała tak: „Idźcie dzieci gdzie chcecie, bo ja już nie mogę się wami dłużej opiekować, bowiem w szóstym domu od nas, Ukraińcy też ochraniali jakąś polską rodzinę i ktoś się o tym dowiedział. Zaraz potem był napad na ten dom. Ktoś, prawie na pewno Ukraińcy bandery, wrzucili do środka domu granat, od którego wybuchu zgineli wszyscy, którzy byli właśnie w domu i Polacy i cała rodzina ukraińska, która ich przyjęła!”
Nie mieliśmy pretensji do tej ukraińskiej kobiety, ani teraz jej nie mamy. Rozumieliśmy, że w tak trudnych i niebezpiecznych czasach, ma obowiązek chronić przede wszystkim swoją najbliższą rodzinę. Tym bardziej, że mimo wszystko pozwoliła zostać w swoim domu naszej ciężko rannej mamie, nas tym czasem odprowadziła, aż po sama rzekę Bug. Tam przenocowaliśmy w jednej z pożydowskich kamienic do samego rana, a ona była z nami przez całą noc. Radziła nam przy tym, że gdyby nas ktoś znalazł tutaj i pytał o cokolwiek, to najlepiej nic nie mówić, nic się nie odzywać. Jednak nikt nas tej nocy nie niepokoił.
Dziś mam już dość sędziwy wiek i moje życie powoli zbliża się, ku zasłużonej starości. Moim ogromnym pragnieniem jest, aby jeśli to będzie tylko w przyszłości możliwe, przenieść szczątki mojego umiłowanego taty Kazimierza Czerwieniec i brata Stanisława oraz pozostałe ofiary, tej strasznej rzezi Uściłudzkiej na poświęconą ziemię, na katolicki cmentarz. Razem z moją mamą z serca przebaczamy tym, którzy wymordowali bestialsko naszych mężów i nasze rodziny, jednak gorąco prosimy, aby ogromne męczeństwo naszych bliskich i szeroko rozlana danina ich krwi nie zostały zapomniane i zmarnowane przez nowe, młode pokolenia naszych rodaków. Niech to ogromne cierpienie będzie przestrogą dla wszystkich, szczególnie dla Polaków i Ukraińców, aby nie powtórzyły się znów Kainowe dni, gdy historia ponownie zatoczy się kołem.

Mr-Bad

No i bez komentarza. Kawałek historii i tzw. krwawego mięcha...
Byli i wśród Ukraińców dobrzy ludzie ale też drżeli o życie swoich rodzin.
Smutne, ale pewnie teraz gdyby nadeszły takie czasy, było to to samo.
Ludzie nie wyciągają wniosków na przyszłość. Działają doraźnie i emocjonalnie.
Pewnie było by lepiej, gdyby po wojnie wszyscy oprawcy zostali schwytani, osądzeni
i dostali, to co im się należy. Ale tak się nie stało, bo za każdym ktoś stał i mamy co mamy.
"Rękę ukaż , nie miecz ślepy" a każdym mieczem stoi całkiem konkretna ręka...

endi66

Przytaczam często takie cytaty(opowiadania),gdyż moja rodzina przeżyła taką gehennę.Też na tej Wołyńskiej ziemi leżą moi krewni w bezimiennych mogiłach.Bestialsko pomordowani,przez ukraińskoch rezunów.I o ile nie dziwię się mordom popełnianym przez wehrmacht czy ss.To mordy popełniane przez ukraińców,często bliskich sąsiadów,uczniów, znajomych.ofiar.Są dla mnie nie do pojęcia,jak można było być zaślepionym nienawiścią,do innego człowieka.By mordować z zimną krwią,dzieci,kobiety,starców.I tylko za to że byli Polakami.Większość tych morderców,osądził już Bóg.Nieliczni też unikną kary za swe czyny.Ale irytuje mnie fakt, że znów na ukrainie podnosi łeb,nacjonalistyczna hydra.Z morderców robi się bohaterów narodowych.A nasz sejm uchwala,iż zbrodnia Wołyńska nie była ludobójstwem. Crying or Very sad

Mr-Bad

Bo "Proszę nie drażnić rekina!" jak to śpiewał Rudi Schubert....

Mr-Bad

Słuchałem dziś poruszającego słuchowiska o Ryszardzie Siwcu, który dokonał samopodpalenia
na stadionie X lecia.
[link widoczny dla zalogowanych]
Całości nagrania jeszcze nie mam ale Czesi zaprezentowali część
nagrania filmowego ze stadionu X-lecia.
[link widoczny dla zalogowanych]
A tutaj jest całe słuchowisko do posłuchania:
[link widoczny dla zalogowanych]
A tu oryginalne nagranie (przedśmiertne) Ryszarda Siwca.
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
a przy okazji ... "Tajne taśmy SB"
http://www.youtube.com/watch?v=D5jN-kTKdQQ

Mr-Bad

To powinna być ciekawa książka...
[link widoczny dla zalogowanych]

steinar

Kolego walther38, a kto tu mówi o wycieczkach osobistych?

Mr-Bad

Ciągle mi w uszach brzmią te słowa Ryszarda Siwca:

"Ustrój wasz (...) nie jest ani dyktaturą proletariatu ani socjalizmem ani komunizmem ani demokracją"

[link widoczny dla zalogowanych]

Może więc nie należy mówić o zbrodniach komunizmu, skoro prawdziwego nie było?
Może nie było prawdziwego socjalizmu czy faszyzmu?
Może totalitaryzmy były jedną wielką zmową Zła strojącą się w szatki w/w ideologii?
Może należało by się temu przyjrzeć z tej strony?
I wyciągnąć wspólny mianownik.
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

leonmetalowiec

co do koszulki to jak dla mnie ohyda.
No cóż ale dla mnie ohydą są również grupy ,,rekonstrukcyjne" odtwarzające SS (zwłaszcza polskie).Więc wychodzi na zero. Każdy z nas jest dorosły i ma własne sumienie i własną świadomość dobra i zła.Wolna wola

Mr-Bad

Oj, bo za karę poproszę o jakieś osobiste zdjęcie Brata Metalowego... Razz

Prosimy nie podnosić ciśnienia Panu Steinarowi, bo i tak pewnie ma wysokie?

leonmetalowiec

A to czemu?
On może krytykować innych ,że propagują komunizm,a jego nie wolno?
Sam jego nick mówi co propaguje.
A prywatnie nie mam do niego nic
Poza tym to moja prywatna opinia,uważam ze mam prawo do jej wyrażenia i nie ja zapoczątkowałem tą dyskusje.
A co do mojego zdjęcia ,to szkoda oszpecać forum moją mordą(i całą resztą) Smile

Mr-Bad

Zaraz zaczniemy się znęcać na rekonstruktorami "Rosjan" i "Niemców" ...
Poznałem prywatnie kilku z nich i naprawdę, w większości to normalni ludzie.
I rolę mają prze...rąbaną bo zawsze muszą dostawać dotkliwy wpieprz od "Polaków" Smile

leonmetalowiec

Nie chodzi mi o rekonstrukcję ,, Niemców",chodzi o rekonstrukcje SS.Była to organizacja zbrodnicza,nie trafiali tam przypadkowi gówniarze z poboru,ale zatwardziali faszyści,o ilości i okrucieństwie zbrodni SS szkoda nawet pisać. Według mnie wszyscy(tak wszyscy!) członkowie SS po wojnie powinni być rozstrzelani,tam nie było niewinnych. A teraz różne grupy ubierają się w ich mundury,pozują do zdjęć,spotykają się z ,,weteranami"(czyt zbrodniarzami) SS. Ciekawe czy nikt nie wpadł jeszcze na rekonstrukcje załogi obozu w Oświęcimiu,w końcu dlaczego nie. Można ,,pyknąć" parę zdjęć przed komorą gazową albo krematorium. To dopiero wizja ,czyż nie?