Pamięć i tożsamość

leonmetalowiec

Tymczasem nawet w na stronach Pańskiej Służby :
[link widoczny dla zalogowanych]

QLIG

I oficjalnie się z tytułem nie zgadzam.

Jedni polegli, drudzy zostali zamordowani, inni zginęli...wszyscy w służbie dla ojczyzny lub za nią.

leonmetalowiec

O kurde,okazuje się że jestem ,,wulgarny, agresywnym ,homofobem, radosnym burakiem."
A okazywanie dumy z bycia polakiem ,jest niezgodne z ,, herbertowska kwestia smaku."
Smile

[link widoczny dla zalogowanych]

Mr-Bad

U Nas nie ma Pan aż tak zlej opinii Smile

leonmetalowiec

Pan ma chyba podobną ,bo też Pan,zdaje się,flagi wieszał Smile

Mr-Bad

No, dopiero, po trzech dniach zdjąłem... Nie lubię, jak mi ktoś mówi kiedy mam wieszać
lub zdejmować.... Dla mnie to żaden wstyd... Ostatki oznaki Polaka...

leonmetalowiec

Według idiotów z wybiorczej ,nie powinno sie mówić Polak ,tylko Europejczyk Sad

Mr-Bad

Rosjanie zdrowo się uśmiali, jak im oznajmiłem, że postać soładata/komisarza, którego
miałbym odtwarzać nazywać się ma Iwan Piotrowicz ... Romanow. Toż to nazwisko cara!
Poszukałem czy tylko car mógł się tak nazywać... Na razie znalazłem artykuł o zabójcy.
[link widoczny dla zalogowanych]

Mr-Bad

Od samego rana ludzie do mnie przychodzą.
Chyba biuro poselskie otworzę... Tematy wciąż historyczne...
Przed chwilą był pan, który pisze historię Polskowoli. Szperaliśmy w kronikach...
A w internecie znaleźliśmy kolejny artykuł o Naszym Patronie...
[link widoczny dla zalogowanych]
Komentarzy jest mało, ale jeden choć nie gramotny...

Mr-Bad

Julia Brystygier...
[link widoczny dla zalogowanych]
A tutaj ktoś porównał ją do Christophera Walkena...
[link widoczny dla zalogowanych]

leonmetalowiec

[link widoczny dla zalogowanych]

Mr-Bad

Ostatnio sporo w mediach o pogrzebie płk. Matuszewskiego i mjr. Rajchmana
[link widoczny dla zalogowanych]
Nic do obu panów nie mam. Biografie bogate i bohaterskie.

Ignacy Matuszewski (ur. 1891 r. w Warszawie – zm. 1946 r. w Nowym Jorku) studiował filozofię w Krakowie, architekturę w Mediolanie i prawo w Dorpacie. Służąc w armii rosyjskiej w czasie I wojny światowej awansował od chorążego do sztabs-kapitana, następnie walczył w I Korpusie Polskim generała Dowbór-Muśnickiego. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. służył w stopniu majora m.in. w II Oddziale Naczelnego Dowództwa, którego szefem został w 1920 r. Cztery lata później awansował na stopnień pułkownika. Pracował jako dyplomata w Rzymie, Budapeszcie, w 1931 r. został ministrem skarbu. We wrześniu 1939 r. kierował ewakuacją polskiego złota za granice zaatakowanej przez Niemcy Polski. Po przedostaniu się do Francji nie został przyjęty do formującego się Wojska Polskiego. Wyjechał do Stanów Zjednoczonych – należał do inicjatorów powołania Komitetu Amerykanów Polskiego Pochodzenia i Instytutu Piłsudskiego, którego był wiceprezesem.

Henryk Floyar-Rajchman (ur. 1893 r. w Warszawie – zm. 1951 r. w Nowym Jorku) studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 r. służył w 5 pułku piechoty Legionów, a po kryzysie przysięgowym w 1917 r. został zaprzysiężony w Polskiej Organizacji Wojskowej. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. jako kapitan w sztabie I Dywizji Piechoty Legionów. W latach 1928-1931 pełnił funkcję attaché wojskowego RP w Tokio. Od 1933 do 1935 r. był wiceministrem i ministrem przemysłu i handlu.

Chwała Bohaterom!

"W ogniu wojny obronnej płk Matuszewski i mjr Floyar-Rajchman podjęli się misji
wyjątkowej - ocalenia skarbu Banku Polskiego i Funduszu Obrony Narodowej i
wypełnili to zadanie doskonale, chociaż "ich droga roiła się od niebezpieczeństw".

"Mieli jednak świadomość, że to, co wywożą z Polski nie jest tylko kosztownym
kruszcem. W tym złocie zawierał się bowiem trud milionów rodaków. Skarb, który
powierzono ich pieczy, był w istocie właśnie dobrem wspólnym, nie abstrakcyjną
ideą, lecz dotykalnym owocem 20 lat starań Polaków. Kapitał uratowany przez nich
przed grabieżą najeźdźców pozwolił później działać na uchodźstwie rządowi i polskim
siłom zbrojnym. Ale nie mniej ważne jest to, że w ten sposób władze
Rzeczpospolitej, w osobach tych dwóch bohaterów, dopełniły obowiązku
dla pracy i dbałości o dorobek całego narodu" - napisał Andrzej Duda"

Ale zawsze jakiś niesmak pozostaje. Kolejni którzy pozostali na emigracji i "walczyli
o wolną Polskę". No, trzeba tu na obronę wziąć wiek obu panów - jeden umarł w 1946,
drugi pięć lat później... Ale ilu innych bohaterów pozostało na emigracji...
Mój wiekowy ojciec jak wspomina to wywiezione złoto i rząd polski uciekający z kraju
to używa słów bardzo nieparlamentarnych... Trudno mu się dziwić, przyznaję....
Jak zrównać tych którzy zostali w kraju, walczyli z hitlerowcami i bolszewikami, ginęli
w katowniach UB i NKWD z tymi, którzy zostali na emigracji, bo tego chcieli uniknąć?
Jak oceniać rząd na emigracji, który sterował akcjami w Polsce i wysyłał setki ludzi na
pewną śmierć.... Cichociemni, Powstanie Warszawskie....
Nie wiem, jak na razie, to oni dla mnie bardziej na zdrajców niż patriotów wyglądają?
A jaka jest Wasza opinia w tym względzie?

leonmetalowiec

Ja swojego zdania nie będę tu opisywał,chyba jest wszystkim znane,a nie chce wzbudzać kolejnej burzy na forum z mojego powodu.

Mr-Bad

Pańskie zdanie znamy głównie w kwestii Ruskich, PO, KOD, lewaków i Unii Smile

leonmetalowiec

Co do powrotu żołnierzy z zachodu do polski to podam tylko jeden przykład:
jeden z najwybitniejszych polskich pilotów II wojny światowej Stanisław Skalski

Za wkikipedią
"
Stanisław Skalski postanowił powrócić do powojennej Polski. 4 czerwca 1947 opuścił Edynburg i po czterech dniach dopłynął statkiem do Gdańska, gdzie początkowo trafił do obozu repatriacyjnego „Narwik”. Następnie jako jeden z niewielu polskich pilotów powracających do kraju, został przyjęty do nowo formowanego Wojska Polskiego, gdzie w lipcu 1947 objął stanowisko inspektora do spraw techniki pilotażu. Dokładnie rok po opuszczeniu Wielkiej Brytanii, 4 czerwca 1948 zawiadomiony przez żonę innego pilota z okresu wojny, Władysława Śliwińskiego, o jego zniknięciu, został aresztowany przy ulicy Filtrowej w Warszawie przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego pod fałszywym zarzutem szpiegostwa. Początkowo Skalski był przetrzymywany przy ulicy Koszykowej, a od 25 lipca w areszcie na Rakowieckiej. Od października 1948 do lipca 1949 podczas śledztwa był brutalnie torturowany przez ubeków, m.in. Józefa Różańskiego i Adama Humera. 7 kwietnia 1950, po błyskawicznie krótkiej rozprawie, został skazany przez sędziego mjra Mieczysława Widaja na karę śmierci w tzw. procesie kiblowym. Tuż po tym Stanisław Skalski odmówił skorzystania z możliwości napisania prośby o ułaskawienie. Po otrzymaniu wiadomości o skazaniu syna, ojciec Skalskiego zmarł w wyniku zawału serca, zaś matka wpadła pod tramwaj, jednak doznała tylko niegroźnych obrażeń. 4 stycznia 1951 Najwyższy Sąd Wojskowy zatwierdził wyrok śmierci. 24 stycznia 1951 prezydent Bolesław Bierut wydał ułaskawienie S. Skalskiego, o co starała się matka skazanego, w wyniku czego kara śmierci została zamieniona na dożywocie (Stanisław Skalski został powiadomiony o tym 7 kwietnia 1951, co oznacza, że przez równo rok przebywał w celi oczekując na wykonanie kary śmierci). Był więziony w Zakładzie Karnym w Rawiczu, od grudnia 1953 w Zakładzie Karnym we Wronkach. Podczas uwięzienia spisywał swoje wspomnienia. Postanowieniem Najwyższego Sądu Wojskowego z 11 kwietnia 1956 został uwolniony w dniu 20 kwietnia tego roku. Przyznano mu odszkodowanie w wysokości 79 tys. zł."

więc jak ci ludzie mieli wracać ?Ci co zostali w kraju albo ukrywali się i walczyli ,albo zginęli w Katyniu albo przewalali snieg na syberii,albo,chroniąc swoje życie,wspolpracowali z sowieckim okupantem,mało który mógł prowadzić zwykle spokojne życie.